Tweede week in Zuid-Afrika

Hoi.

Toch maar weer een berichtje vanuit Zuid-Afrika, jullie hebben er deze keer iets langer op moeten wachten dan normaal, maar het was dan ook ontzettend druk de laatste 2 weken.
Ik vind het echt ontzettend leuk om al jullie reacties te lezen, via sms, mail en deze website. Lief om te lezen dat jullie het allemaal zo bijzonder vinden wat wij hier doen. En erg fijn om up-to-date gehouden te worden over wat er bij jullie allemaal gebeurt. Blijf ook vooral mailen, schrijven en reacties op mijn weblog zetten, want dat is zowat (buiten de wekeljkse telefoontjes met thuis) het enige contact dat ik met Nederland heb.

Hier heb ik intussen alweer heel wat dingen beleefd. De crèche loopt goed, het aantal kinderen dat komt is nog steeds erg wisselvallig. Maar dit komt waarschijnlijk omdat wij niet iedere dag de crèche draaien, op dinsdag zijn we bijvoorbeeld boodschappen doen. De moeders weten waarschijnlijk niet zo goed wanneer ze hun kinderen kunnen brengen. Hier moeten we dus nog wat op gaan verzinnen. Verder hebben we ondertussen het babygedeelte bijna klaar, we hoeven alleen nog de aankleedtafel te krijgen. Ook hebben we tandenborstels en tandpasta gekocht, nu poetsen ze iedere dag hun tanden tijdens de crèche, op deze manier weten we zeker dat ze iedere dag minstens 1 keer hun tanden poetsen.
Voor de huiswerkklassen zijn we nog erg zoekende. We willen ze heel graag gestructureerd engels les gaan geven, zodat ze ook echt engelse grammatica en woordjes gaan leren (zoals wij dat op de middelbare school ook krijgen). Maar het is natuurlijk niet voor niets dat wij in Nederland eerst een aantal jaren moeten studeren om uberhaupt engelse les te mogen geven. Ook hebben we hier geen boeken van waaruit je kunt werken. Daarom wil ik bij deze graag eventjes een oproep doen; Heb je nog studieboeken Engels (vooral van het basisniveau) thuis liggen of heb je andere tips om deze kinderen op een goede manier engels te leren, neem even contact met me op via de mail: pia_tje3@hotmail.com. Dan kunnen we even kijken of er wat te regelen valt. De komende twee weken hebben de kinderen vakantie, dus dan zijn er geen huiswerkklassen. In deze 2 weken kunnen we nog eens goed na gaan denken hoe we de huiswerkklassen het beste in elkaar kunnen zetten.

In een van de vorige huiswerkklassen van de oudste kinderen, hebben we ze de opdracht gegeven om op te schrijven hoe hun toekomst eruit zou zien als ze alles konden doen/hebben wat ze wilden. Hier kwamen echt inspirerende verhalen uit. Veel van hen willen rijk worden en als ze dat dan zijn willen ze anderen helpen. Ik heb er eentje uit gehaald van een jongen van 13 en deze wil ik jullie graag laten lezen (ik typ het precies over zoals hij het schreef):
“In my dreams I need to married and I need to be have two children. Maybe boy and girl and I want to work at the police station, because I don’t want to see people kill other and I want to be have a good friends and I want to be have one wife and I want to respect each other, I need people must not look me like a bad boy And I want to learn every about the police. And my children I want him to learn like me and him must be have many things that can beat me and in my dreams a want to be have a big house my boy must be have her room and my girl must be have a room and me and my wife must be have a one room I want to be have my car even my wife must be have car.”

Bij de jongste kinderen hebben we laatst een schriftelijke overhoring van de engelse woordjes gegeven die we tot nu toe gegeven hebben. Hieruit bleek dat we erg naief waren over het aantal woordjes die deze kinderen in 2 weken kunnen leren. Er waren er een paar die de test goed hadden gemaakt, maar het overgrote merendeel hadden er echt maar 1 of 2 van de 25 goed. Hier zijn we voorlopig dus nog wel even mee bezig. Tot zover de update over onze dagelijkse bezigheden.

Vorige week zijn we voor het eerst gaan kijken hoe het ochtendritueel in het huis met 35 kinderen gaat. Gewoon omdat we nieuwsgierig waren en om te kijken of ze hierbij hulp konden gebruiken. Tot onze verbazing verliep alles eigenlijk best gestructureerd. De jongens gingen zich in de ruimte met de douche en de wc verzorgen en de meisjes in de ruimte waar het bad en de wastafel staan. Volgens mij lieten de meiden gewoon het bad vol lopen en waste zich met dit water. Daarna smeren ze zich allemaal (ook de kleintjes van 8 jaar) zelf in met een soort vette crème en doen hun schooluniformen aan. In de keuken op het aanrecht staan 2 strijkijzers, waar de kinderen (vooral de oudste) in de rij staan om hun overhemd/ rok / jurk te strijken. Niet alleen de meiden maar ook de jongens doen dit. Als ontbijt eten ze wat over is van de vorige dag en drinken gekookt water met suiker erin. Daarna lopen sommige naar school en anderen worden naar school gebracht door Don en Linda. Erg leuk om te zien hoe goed deze kinderen eigenlijk al voor zichzelf kunnen zorgen.

Er zijn ook genoeg momenten dat we tijd hebben om met de kinderen te spelen. We hebben bijvoorbeeld een avond een spel gedaan dat we op scouting dodenstraal noemen, wij staan dan met de zaklamp om ons heen te schijnen, zij moeten ons dan zien aan te tikken zonder dat wij ze zien. Ook hebben we deze week toen het heel warm was en de kinderen een nationale vrije dag hadden, waterspellen gedaan. Op die momenten vergeet ik even dat deze kinderen al zoveel meegemaakt hebben en zijn ze precies hetzelfde als onze kinderen op scouting. Ook hebben we afgelopen week bezoek gehad van een groep jongens van een ander project (Umtumbo). Dit project werkt met straatkinderen en deze straatkinderen hadden een voetbalwedstrijd tegen de jongens van ons project. Wij hebben ons team super goed aangemoedigd met al onze kinderen die niet meededen en hebben dan ook met 2-0 gewonnen! Er kwamen een hoop mensen uit de omgeving hier kijken. Na de wedstrijd kwamen ze ook allemaal naar the farm om te eten. We hadden de 2 avonden ervoor 150 pannenkoeken gebakken en Don en Linda hadden hotdogs gehaald. Eerst hebben we alle kinderen pannenkoeken met stroop of suiker gegeven. Toen deze op waren gingen we verder met het uitdelen van de hotdogs. Nou niet normaal hoe ze toen op ons af kwamen stormen, alsof ze al weken niet meer gegeten hadden! Allemaal handen die om een broodje kwamen vragen. Iedereen had wel een reden waarin juist hij/zij degene was die het broodje verdient had. De ene had al de hele dag gevoetbald en de ander had geen pannenkoeken gehad. Uiteindelijk is AL het eten opgegaan.

Linda heeft vanaf woensdag vrij en we gaan nu ook wat vaker met haar weg. Donderdag hebben we 2 kinderen en 2 baby’s meegenomen naar de HIV-kliniek en naar de huisarts. Eerst reden we naar de HIV-kliniek, dit was ongeveer een uur rijden. We gingen hier naartoe omdat we een baby’tje moesten laten testen op HIV. Zijn moeder heeft namelijk HIV, zij is 16 en was 15 toen ze haar baby’tje kreeg. Zij was bewusteloos tijdens de geboorte van haar kindje. De bewusteloosheid werd veroorzaakt door een tumor die tegen haar hersenen aan drukte. Na de geboorte is zij dan ook gelijk geopereerd. Nu gaat het weer redelijk goed met haar, ‘s avonds en ‘s nachts slaapt het kindje bij Don en Linda en overdag is hij bij zijn moeder. We willen proberen om haar te betrekken bij de crèche, zodat zij wat afleiding heeft overdag en zodat wij haar een beetje kunnen helpen bij de zorg voor haar baby. Maar goed, ik was eigenlijk aan het vertellen over de dag dat we naar de HIV-kliniek en het ziekenhuis gingen. Het was erg moeilijk om het baby’tje getest te krijgen, omdat de moeder er niet bij was en we ook geen geboortebewijs hadden. Linda heeft toen aangegeven hoe belangrijk het was dat hij getest werd, omdat hij nu medicijnen tegen aids aan het slikken was, die je eigenlijk niet mag slikken wanneer je geen aids hebt. Vanuit de aidskliniek werd toen met de huisarts gebeld die de medicijnen voorschreef, deze hadden eigenlijk helemaal niet zolang voorgeschreven mogen worden en uit het gesprek bleek dat de huisarts ZEER weinig verstand van HIV had. Uiteindelijk hebben ze hem toch in de kliniek getest. Dit heeft bij elkaar ongeveer 2,5 uur geduurd, mede doordat de bloedvaten van het baby’tje zeer moeilijk te vinden waren. Het was een zeer professionele en hygienische kliniek, waar mensen echt wisten waar ze mee bezig waren. Volgens mij was het een gesponserde kliniek, waar mensen gratisch medicijnen en behandeling krijgen. Er hing een foto met Alicia Keys en een paar kinderen op met de tekst dat zij de ambassadeur was van de kliniek (of een organisatie waar de kliniek onder valt?). Nadat we klaar waren bij de kliniek zijn we met de andere baby en de 2 kinderen naar de huisarts gegaan. Ook hier zag alles er schoon uit, al had ik het idee dat de dokter maar wat voor schreef en er niet ECHT over nadacht wat ze aan het doen was. Maar goed de medicijnen lijken op dit moment wel te helpen en dat is natuurlijk het belangrijkste.

Nadat we terug kwamen van het ziekenhuis zijn we even naar het ouderlijk huis van Linda gereden. Hier woont nu een oom van haar. Deze oom is op zijn 5de van Nederland naar Zuid-Afrika verhuisd en hij spreekt nog steeds goed Nederlands, echt ongeloofelijk. Het enige jammere aan de man is dat hij behoorlijk racistisch is, zoals helaas nog heel veel blanken hier in Zuid-Afrika. Ik kan er met mijn hoofd niet bij dat je kunt leven in het land van de donkere mensen en je dan nog steeds afkeert van hen en je er nog steeds zo boven verheven kunt voelen. Deze man komt ook nooit bij Don en Linda logeren omdat er een donkere vrouw en 2 donkere kindjes bij hun in huis wonen en bijvoorbeeld dezelfde douche gebruiken als hun gebruiken. Echt ongeloofelijk, ik snap al niet hoe mensen in Nederland zo racistisch kunnen zijn, maar in Zuid-Afrika? Heel apart en walgelijk vind ik dat. We hadden tijdens het bezoek aan hem ook onze donkere kindjes bij ons. Hij deed zijn best om ons niet te laten merken wat hij werkelijk van hen vond. Maar toen een van de kindjes even aan zijn blote ronde buik ging voelen, deed hij toch wel even een stap achteruit, haha alsof de zwartheid van dit kindje besmettelijk is ofzo... Ten slotte waarschuwde hij ons nog even voor de wat oudere kinderen op the Farm, want deze konden wel eens heel gevaarlijk zijn. Ik weet zeker dat hij nog nooit met 1 van deze kinderen gesproken heeft! Nou ja, gelukkig zijn er ook nog heel veel normale mensen zoals Don en Linda en niet te vergeten alle vrijwilligers die hier in Zuid-Afrika komen werken, die zich helemaal niet verheven voelen boven anderen, puur en alleen omdat zij een andere huidskleur hebben.

Vorige week woensdag zijn we naar alle projecten van Be-more in de regio van Durban gaan kijken. Zo zijn we naar Umtumbo, Bobbie bear, Palm tree, Mother of peace en Isaiyah geweest. Alle vijf hele verschillende projecten. Ik zal kort omschrijven wat ze allemaal doen. Umtumbo is een project voor straatkinderen en straatjongeren. Zij gaan de straat op om de kinderen medische zorg te geven en proberen hen mee te krijgen naar het buurthuis, zodat ze deze kinderen en jongeren kunnen helpen met het opbouwen van een menswaardig leven. Zij doen erg goed werk, zij geven jongeren surflessen en er zijn er 2 zo goed dat ze betaald worden als professionele surfers. Anderen werken als strandwacht. Eentje kan nu zelfs een eigen appartementje huren. Bobbie bear werkt voor seksueel misbruikte kinderen. Zij werken aan de hand van een therapie waarbij ze een beer gebruiken. Op deze beer kunnen kinderen precies aangeven wat er met hen gebeurt is. Dit is natuurlijk niet in een uurtje gedaan, hier gaan soms jaren aan werk inzitten, voordat er helemaal duidelijk is wat er met het kind gebeurt is. Ook werken zij met de politie samen om de daders op te pakken en achter slot en grendel te zetten. Verder doen zij ook aan slachtofferhulp en schoonmaken na schietpartijen, verdrinkingen, zelfmoorden etc. Zeer heftig maar heel professioneel. Palm tree lijkt een beetje op the farm. Zij vangen ook kinderen op die nergens anders naartoe kunnen. Zij hebben echt al alles goed op orde. Zo hebben de kinderen per 3 een slaapkamer en een allemaal een eigen bed en kast. Ook hebben ze een ruime leefruimte met alles erop en eraan. Er wonen ook 3 verstandelijk gehandicapten, zij krijgen thuisscholing en maken armbandjes die dan weer verkocht worden, het opgebrachte geld gaat naar het project. Zelf krijgen de verstandelijk gehandicapten 10% van de opbrengst van de armbandjes. Daarnaast hebben zij een creche voor de kinderen uit de sloppenwijken in de omgeving, zodat hun ouders op zoek kunnen gaan naar werk. Mother of peace vangt ook kinderen op die nergens anders naartoe kunnen. Hier heb ik al eerder over verteld. Ten slotte Isaiyah. Dit is een redelijk klein huis waar heel veel mensen wonen. Ze hebben een mooie speelruimte voor de kinderen en alle kinderen hebben een eigen bed. Zij vangen iedereen op die om hulp vraagt. Laatst was een blanke vrouw met haar kind het huis uit gegooid door haar man, ook zij werd hier opgevangen. Het opvallende is dat dit de eerste blanke mensen waren die ik op een van de projecten heb gezien als hulpvrager.

Ten slotte wil ik jullie nog even vertellen over gisteravond. We waren net klaar om te gaan eten, toen we gebeld werden dat we zo snel mogelijk naar Don en Linda moesten komen. Toen we daar aankwamen stond de hele kamer vol met mensen van the farm en uit de omgeving. Wij dachten dat er iets ergs was gebeurt. Gelukkig was dat niet het geval. Don heeft iets aan zijn knie, waardoor hij al een anderhalve week niets anders kan dan op de bank zitten en veel pijn hebben. De vrouwen en kinderen waren gekomen om voor hem te bidden. Dit was heel indrukwekkend om te zien. Don en Linda zijn heel gelovig dus zij waren er heel emotioneel onder. Er waren twee vrouwen die preekten en niet preken zoals dat bij ons in de kerk gebeurt, maar echt preken. Vol passie en met veel bombarie. Tussendoor werd er door iedereen gezongen. Op een gegeven moment gingen iedereen rondom Don staan en gingen de twee vrouwen de boze geesten verjagen. Hier werd veel met handen gewapperd en er hoorde ook veel geschreeuw bij. Ik dacht bijna dat Don op ging stijgen, zo hard ging het. Ook voor ons werd een gebed gedaan, niet met het geschreeuw maar gewoon gebeden, dat we alles mochten krijgen wat goed voor ons was. Ik ben zelf helemaal niet gelovig, maar ik vond het wel indrukwekkend hoe diep het geloof in deze mensen bestaat. Ten slotte kwam iedereen ons en Don en Linda een hand geven, tussendoor ook de kinderen. De kinderen gaven we een knuffel, omdat we dat altijd doen bij hen. Daarna kwamen alle vreemde vrouwen ons ook een knuffel geven, haha dat was wel heel apart. Echt een super ervaring dit.

Dinsdag gaat een van de vrijwilligers weg en komen er 2 nieuwe bij. Ik ben heel blij met mijn medevrijwilligers. Ze hebben dezelfde instelling als mij en zijn hier ook echt gekomen omdat ze het leuk vinden om bezig te zijn met de mensen hier. Ik heb over andere projecten gehoord dat er veel jonge vrijwilligers zitten die het belangrijker vinden om met elkaar een leuke tijd te hebben dan het echt helpen van de kinderen. Ik zit hier goed met mijn medevrijwilligers, al mis ik jullie thuis allemaal ook wel eens hoor! Naast jullie allemaal mis ik vooral het uitgaan, wandelen met de hond en het sporten (goh niet gedacht dat ik dat ooit nog eens zou zeggen). Ik mis de beweging en vrijheid wel, je kunt hier niet echt gaan en staan waar je wilt en je moet altijd iemand meenemen als je ergens naartoe gaat buiten the Farm. Maar het is niet dat ik hierdoor een minder leuke tijd heb ofzo! Ik vermaak me heel goed hier en de kinderen hechten zich steeds meer aan ons en raken steeds meer vertrouwd met ons. Dit is echt bijzonder.

Verheug me alweer op jullie reacties! Groetjes!

P.s. 1: foto's op: http://www.mijnalbum.nl/Album=XMAKQMB7

P.s. 2: Sorry voor het gemis van trema's etc. Maar ik krijg het niet voor elkaar met deze laptop.