Afscheid en thuiskomst

Zo, dan eindelijk mijn allerlaatste bericht.
Nog een allerlaatste terugblik op mijn geweldige ervaring van de afgelopen 3,5 maand.

Om te beginnen bij het afscheid nemen. Op de woensdagavond voor vertrek hebben we Don, Linda en Jodi (en de baby was ook mee) getracteerd op een etentje bij ons favorite restaurant Mugg and bean. Om die avond maar eens goed te beginnen, leek het me handig om een slok wijn te nemen met een baby op schoot, waarna hij besloot zijn armen in de lucht te gooien met als gevolg een met witte wijn doordrenkte baby. De rest van de avond is gelukkig incidentloos en erg gezellig verlopen.

Op donderdagavond was er afscheidsfeest met de kinderen. Traditiegetrouw, als er vrijwilligers weg gaan, hadden de kinderen een hele show voorbereid. Er werd voor ons gezongen, gedanst en er was zelfs een gedicht voor ons geschreven en voorgedragen. Maar het meest bijzondere was toch wel dat ze op hun enige laptop (gekocht voor de slimste student, voor zijn school) een remix hadden gemaakt waarin ze een lied hadden verwerkt welk ik altijd met hen zong. Ik ken dit lied van Hanne die dit altijd bij scouting zong ("ik heb een man in het groen..."), dit hadden ze echt super leuk in elkaar gezet!
Wij konden natuurlijk niet achterblijven en hebben ook een geweldig country-dansje gedaan... De kinderen vonden het prachtig.
Om de huiskamer van de kinderen iets persoonlijker te maken, hebben we een grote fotolijst met een collage van foto's van hun erin cadeau gegeven. Hier waren ze dolblij mee, ze hebben de hele avond naar de foto's zitten kijken.

En toen was de tijd daar om afscheid te nemen, pff je kunt je misschien wel voorstellen dat dat na 3,5 maand zo intensief samenzijn niet makkelijk was, voor ons niet en voor de kinderen nog minder. Na 3,5 maand, 24 uur per dag beschikbaar te zijn voor die kinderen gaan ze je als een soort ouder zien die ze nooit gehad hebben en dan voelt het alsof je ze echt in de steek laat. Maar gelukkig komen er nog heel veel nieuwe vrijwilligers die ze vast ook alle liefde gaan geven.
En dan terug naar huis. Bleek toch wel dat ze me hier in ons kikkerlandje ook gemist hadden. Fijn om iedereen weer te zien en terug te zijn.

Het sponsorgeld.
In de maanden dat ik op the farm ben geweest, heb ik behoorlijk wat sponsorgeld benut zien worden. Zoals ik eerder al had uitgelegd is het sponsergeld verdeeld in een lange termijn rekening en een korte termijn rekening.
Het geld voor de lange termijn is vooral gestoken in de aanbouw van de wc-s en douches met alles wat daarbij komt kijken (tegels, voegspul, verf etc.). Daarnaast is er geld gestoken in de ruimte waar de créche en huiswerkklassen zijn. De kapotte raampjes zijn vervangen. I.p.v. lompe ijzeren rolpoorten zijn er nu wat meer ramen geplaatst en een grote glazen schuifdeur. Op deze manier is het winddicht en dus een stuk minder koud, komt er minder rotzooi binnen en is het in de ruimte een stuk rustiger.

Van de korte termijn rekening zijn in mijn periode; beddengoed, een gasfornuis, grote pannen, een wasmachine, nieuwe winterschoenen, memorybooks (waarin zoveel mogelijk herinneringen van ieder kind bewaard worden), armbandjes, handdoeken, sokken, bedden, bekers en tandenborstels gekocht.

Verder hebben vrijwilligers zelf ook nog vanalles ontvangen van familie en vrienden. Onder andere speelgoed, engels leerboeken, paaseieren, onderbroeken, pennen, schriften, en MP3-spelers. Ook hiermee hebben we de kinderen goed kunnen helpen.

Natuurlijk is nog lang niet al het sponsorgeld van de vrijwilligers besteed. Zo komen er op mijn verzoek grote kasten zodat alle kinderen een eigen plek hebben om hun kleding en spullen op te bergen. Nu ligt hun kleding nogal eens door elkaar en bewaren ze de voor hun waardevolle spullen in hun bed. Daarnaast vond ik het belangrijk dat er een grote eettafel en stoelen kwamen, omdat de kinderen nu overal zitten of staan te eten. De kasten staan binnenkort op de planning en de tafel en de stoelen worden gekocht als de nieuwe ruimte is aangebouwd. Don en Linda willen namelijk voor het huis van de kinderen een grote aanbouw, waar ruimte komt om te eten, spelen en leren.

Verder komt er een uitbreiding van de speeltoestellen, een boiler (op gas)en een nieuw bankstel.De echt grote dingen waarvoor volop gespaard wordt zijn een grote bus om de kinderen in te vervoeren en een afsluitbare ruimte in het huis van de kinderen (waar nu de oude badkamer is) waar etenswaren en verzorgingsproducten kunnen worden opgeslagen. Nu kan iedereen bij het eten en is er totaal geen controle of alles wel eerlijk verdeeld wordt en of er niet mensen van buitenaf eten meenemen.

In 3,5 maand is er veel bereikt. Niet alleen qua levensomstandigheden, maar ook in het vrijwilligersprogramma en in de kinderen.

De creche:
Het dagprogramma van de creche is gestructureerder. De kinderen hebben geleerd om naar de wc te gaan en hun handen te wassen i.p.v. buiten ergens te plassen of het in hun broek te doen. Ze hebben leren puzzelen, verven, tekenen enz. Ze hebben behoorlijk wat engelse woorden geleerd, o.a. lichaamsdelen, kleuren en tellen. De kinderen hebben zelfvertrouwen gekregen, ze zeggen meer, zijn veel vrolijker en uitbundiger. Ook zijn ze gewend geraakt aan blanke mensen, 1 jongetje bijvoorbeeld begon al te schreeuwen als hij ons alleen al zag, nu is hij mega enthousiast als hij ons ziet en huilt hij als we weggaan.

De huiswerkklassen:
We hebben een programma opgezet en gedraaid waarmee we de kinderen gestructureerd en niveaugewijs engels aanleren m.b.v. boeken die we van Vincent, Clancy en Wilma hebben gekregen. We hebben de kinderen veel persoonlijke aandacht kunnen geven bij het studeren en hierdoor hen de kans gegeven om succeservaringen op te laten doen. Ten slotte is het engels van de kinderen echt enorm vooruitgegaan. Sommige kinderen verstonden echt helemaal niets in het begin en toen ik weg ging begrepen ze vaak wel wat ik zei. Ook hebben de kinderen een paar dagen geleden allemaal hun rapport gekregen. Ze zijn deze toen dolblij en vol trots aan Linda gaan laten zien. Ze hadden namelijk allemaal een voldoende voor Engels. Sommigen hadden zelfs een 9! Echt supergoed van onze kindertjes.

In het gedrag van de kinderen hebben we ook behoorlijk wat zien veranderen. Zo zeggen ze allemaal dankjewel, slaan ze elkaar niet meer zoveel, trekken ze iets minder blootgevende kleding aan en blijven ze niet zomaar thuis van school. De kinderen keken echt naar ons op en als we wat zeiden pikten ze dit gelijk goed op.

Een groot deel van de oudste kinderen zijn HIV-gestest, hebben voorlichting gekregen en de oudste meiden krijgen 3-maandelijkse anticonceptie.
Ten slotte hebben we (soms met kinderen) de huiswerk/créche ruimte opgeknapt (voornamelijk geverfd), veel gevoegd, geverfd in de wc/doucheruimte en meer opbergruimte in bestaande kasten gemaakt door er extra schappen in te timmeren.

Naast de voldoening die je van al deze resultaten krijgt, hebben we ook veel van de kinderen gekregen. Door hen hebben we de echte Zulu-cultuur mogen ervaren. Ze hebben veel voor ons gezongen en gedanst. Ook zeiden sommigen letterlijk bedankt voor het helpen met huiswerk of bijvoorbeeld voor het aanhoren van hun verhaal. Daarnaast zijn ze altijd gastvrij geweest, zowel de huisvrouwen, de kinderen als Don en Linda. Het deed me ook vooral veel dat ze ons voor vol aanzagen en ze zo duidelijk lieten merken dat ze onzettend blij waren dat we er waren voor hen.

Zo, dat was het dan. Ik wil iedereen die mijn weblog gevolgd heeft, berichten heeft achter gelaten, geld heeft gegeven, iets heeft opgestuurd of me op welke andere manier dan ook gesteund heeft, ontzettend bedanken en ik hoop dat jullie me met plezier hebben gevolgd.

En voor degene die twijfelen om zelf ooit vrijwilligerswerk te gaan doen, zou ik zeggen doen, het is iedere cent waard! Het is een ervaring voor het leven, het is helemaal niet eng en je bent zeker niet alleen, sterker nog ik ben nog nooit zo weinig alleen geweest dan op het project. Ik raad je wel aan om met een goede organisatie te gaan, dit maakt namelijk echt veel verschil in je ervaring. Ik heb Be More echt als een betrouwbare en fijne organisatie ervaren. Daarnaast waren mijn ervaringen met activity international minder positief.

Zo ik ga weer verder met wennen in Nederland en als alles meezit ga ik over 1 of 2 jaar nog eens kijken hoe het met mijn kindertjes daar gaat.

Heel veel groetjes,
Pia